Precies 8 maanden geleden zat ik beneden op de kruk naast Ko zijn hand vast te houden. De verpleegster zat buiten te eten en te genieten van het mooie weer. Ko had diverse insulten gehad, bij de laatste waar hij nog kracht had hield hij mijn haar vast. Bij iedere volgende insult werd hij steeds zwakker. Tot nog toe heb ik het moeilijk op de avonden van de 8ste en 9de van de maand, maar deze is speciaal, ook omdat het een zondag is. Flitsen van herinneringen gaan door mijn hoofd en ik ben zo onrustig, zo verschrikkelijk onrustig. Vreemd genoeg gaat dat altijd over, zo rond tien over half 1, het moment dat hij stierf. Dan word ik weer kalm, en kan dan slapen. Morgen ga ik niet naar zijn graf, ik ga dinsdag naar zijn graf. Zie je, op 10 februari was hij jarig en dat moment wil ik herdenken, niet zijn sterfdag. Maandag de 9de, grafkamer nr. 9 graf nr. 9. Hij had wat met cijfers en dit had hij prachtig gevonden. Ik op dit moment wat minder. Mijn angelkaart zei vandaag: De geluiden van de atmosfeer roepen u terug naar uw ware thuis. Maar dat was Ko. Dus hoe nu te handelen? Ik hoop dat in de atmosfeer onze liefde elkaar weer ontmoeten..

De herinnering die mij kwelt en daardoor de resterende herinneringen wegdrukt, is dat 8 maanden geleden zijn laatste gevecht was begonnen.

Dit is niet echt een herinnering, maar ik ben weer door de foto's heen gegaan. Waarom fotografeerden wij elkaar zo weinig? Nou, domweg omdat we dachten dat we meer tijd samen zouden hebben. Ik mis onze dialogen, onze maffe gesprekken, of ik lekker op bed liggen lezen en hij op zijn kamer aan het computeren. Ik mis onze reizen, onze etentjes, de verrassingen die we elkaar bezorgden. Ik mis de gekke dingen die hij uit kon halen, en de dingen die hij zei met een stalen gezicht. Op zijn verjaardag ga ik naar zijn graf toe, niet op zijn sterfdag. Maf he, ligt zo dicht bij elkaar. Maar ik vier liever zijn geboortedatum, dan treurend kijken naar zijn sterfdatum. Ik heb je lief Ko, voor mij zal er nooit meer iemand anders zijn.

Maar vooral voor Yvonne. Het staat zwart op wit: dit stond in een mail gekregen van een schoonzus: quote: Ko had Margaret verteld dat jij in verwachting was, maar dat hij geen kinderen wilde. Niet dat hij kinderen niet leuk vond, maar hij wilde zelf geen kinderen hebben. Waarom hij dit had besloten, heeft hij niet tegen Margaret gezegd. Ik denk dat we allemaal moeten aanvaarden dat het Ko zijn beslissing was, hoe moeilijk het ook is. Niet dat het voor jou makkelijker zal zijn om dit weten, maar mogen hierbij aannemen dat Yvonne dat niet had gevraagd. Al blijft het moeilijk voor jou, misschien helpt dit een beetje, wetende dat Ko het zo wilde en niet was veroorzaakt door Yvonne.unquote Het is een bijzonder moment om bevestigd te krijgen dat Ko ons ongeboren kindje niet opofferde aan een belofte gedaan aan zijn overleden vrouw. Daar had ik echt niet mee kunnen leven. Dit wist ik, Ko wilde geen kinderen, en heeft nooit echt de reden verteld. Hij wilde ze niet, punt uit! Het zal altijd een pijnlijk idee zijn, maar ik heb voor hem gekozen en dat zal altijd zo blijven!

Toen Ko het Heilig Sacrament der Zieken kreeg toegediend, zat ik naast hem en hield zijn hand vast. Hij kon niet meer praten, of kijken of wat dan ook. Ik heb hem op dat moment vergeven voor al zijn zonden. Daar hoort deze dus ook bij. Maar vergeten, dat weet ik niet. Ons kindje weg door een belofte aan een vrouw die al 3 jaar dood was, dat doet pijn heel veel pijn, En toch blijf ik gewoon van hem houden.

Toen ik Ko ongeveer 2 of 3 maanden kende, raakte ik zwanger van hem. Ko wilde absoluut het kindje niet, en toen moest ik de moeilijke keuze maken: man of kind? Ik ben zelf als ongewenst kind opgegroeid en dat wilde ik mijn kind niet aandoen. Hoe had ik dat kindje moeten vertellen dat zijn/haar vader hem/haar niet wilde? En met pijn in mijn hart nam ik de beslissing om mijn kindje te vermoorden. Ja, zo voelde het toen en zo voelt het nog steeds. Nu krijg ik te horen dat het de wens van Yvonne, Ko zijn eerste vrouw, was dat Ko nooit kinderen bij een andere vrouw zou krijgen. Als dat waar is, heb ik mijn kindje dus vermoord voor een dode vrouw. Hoe moet ik daarmee leven? Daar kan ik niet mee leven eigenlijk. Ik wist dat Ko geen heilige was, en dat hij al een huwelijk achter de rug had, maar dat zijn vrouw was gestorven aan kanker op 28-jarige leeftijd. Dat vond en vind ik afschuwelijk. Maar de wetenschap dat hij zijn overleden vrouw boven zijn ongeboren kind stelde, daar kan ik ook niet mee leven. Ko, wat heb je me aangedaan? Dit verscheurt me nog meer. En toch, toch blijf ik van je houden, al is die wetenschap hartverscheurend.

Ook een deel van Ko zijn leven. Ik heb een aantal verlovingsfoto's hier op gezet, maar tot mijn grote verbazing zag ik geen een foto van Ko. Of samen. Ze hebben zich verloofd op 4-8-1983 in Parijs. Wij op 31 december 1999 toen de klok 12 sloeg en we hebben er een foto van. Maar die zit in de fotocollage. En niet meer los te krijgen. Ik vond Yvonne er ook totaal niet gelukkig of blij er uit zien, maar misschien wist ze toen dat ze ernstig ziek was?

Zodra er een herinnering bij mij naar boven komt, schrijf ik die meteen op. Toen Ko dus druk bezig was met Fivelingo in Utrecht had hij een bijzonder lange ladder nodig, want de stenen muur moest geschilderd worden. De ladder moest dus beneden staan en tot aan het plafond op de eerste verdieping waar de woonkamer was komen. Wij naar zo'n gereedschappenwinkel waar je de meest rare apparatuur kon huren, zo ook een giga ladder. Picture this: klein rood autootje en een ladder van minstens 3 of 4 meter en die kon nog uitgeschoven worden ook. Ko bond de ladder bovenop de mini en toen ging het huiswaarts. En op een gegeven moment werden we knap melig, want ik begon vrolijk te roepen: tati tatoe, tati, tatoe...en Ko? Die begon mee te doen door zijn hoofd heen en weer te bewegen en uit het raampje te roepen: blauw, blauw, blauw.... we hebben echt gelachen om de gezichten van de mensen, die ons nakeken. Je zag ze denken: ladder, waar ga je naar toe met dat kleine rode autootje en die 2 mafketels die er in zitten?????

Meer foto's gevonden uit onze tijd. Ko vond het altijd heerlijk met de jongens te spelen of hij nou bij ons in Engeland was of in Amstelveen. Ko had altijd tijd om te spelen en David en Antony te verwennen. Ik heb al heel wat albums aan David gegeven, dus misschien kan hij nog wat foto's vinden. Het was altijd erg gezellig en erg leuk al die foto's weer te zien. Wat mis ik die tijd met Ko. Annemiek